Maondagoavond van VoeteMie
Unne goejendag gullie,
Un tèdje geleejen hai ik getiept dè we bè den wandelklup gegaon ware um op zunne tijd een eindje te kuieren, wa te buurten en klaor.
Ze zeejen tegen ons dè we mer us op mondagaovond moesen kommen lópen.
Dè zouwen we doen.
Dus wij nur den Dommelstroom, want doar war ut vertrek. Precies um zeuven ure zeej iemes: 'We gaon', en vur da ik ur errig in hai, peerden ze er tussen ut. En ikke der áchteran. Ik kos nog net inhouwen te roepen: 'hee, wocht op men.' Vurrop liepen er un par mè van die láng stelten, en der achter kwamen wa klennere mense, mar hun potjes gingen zù vlug, net as Fred Flinstones vruger.
Witte nog?
Het peesde mer dur. Soms zeej iemes:' kende bèhouwe? Anders lópen we wa zachter.' Mer ge snapt mesgien wel da ik men eigen nie wilde laoten kenne. Ik wou mè die groep mee, dus moes ik ok lópe, al war het mè de tong op de schoen. Ik zeei dus: 'het gaot goe,' en ondertusse nam ik wir wa dribbelpeskes um un bietje in te hoalen en un stukske bè te blèven.
Toen we terug wàre, han we dur wel zu'n 16 km opzitte. Ik war muug!! 
En ik docht: 'noemen zu di kuieren?' Ik sliep dieë nacht as een roske, da wel.
En doarnoa?
Iedere twee wèke gaon we der tegenan. Onze kuditie is dees jaor flink béter geworre. We lópe nou net zu hard as die anderen met die lang stelten en die korte potjes. Alhoewel?....as zu echt pezen...hebben wij nog steeds het naokèken.
Het is un goeie groep. Soms zen we der allemal, soms mer mè zu'n vieren, zoas dieë keer in de gietende regen.
Wie tèd en zin het, kumt.
In de weinter loptte wel in ut donker, mer een hesje, un lempke (kende fijn meej schènen) en de maon lossen vul ongemak op.
Af en toe verdwent der een in de buskes en dan lópen we wa langzammer of wochten we efkes. Altè saome ut en saome thous.
Met as afloóp.....een sterker of slapper drenkske.
As ik tenslotte nur hous goi, denk ik iedere keer wir
wa is di fijn,
lekker un par uur buite,
an de sociale kontakte gewerrikt,
en..
ik hoef wir nie nur de sportschool nie.......
Houdoe, VoeteMie.